Kurs japońskiego dla chętnych

Język japoński nie jest łatwym językiem do nauki dla Polaka. To oczywiste. Ale wielu nie zastanawia się - dlaczego tak jest. Powody są dwa. Po pierwsze, język polski (a także angielski, niemiecki i inne europejskie) nie mają w zasadzie nic wspólnego z językiem japońskim. Nie ma żadnych punktów styczności - nie ma żadnych zapożyczonych słów i żadnych podobieństw brzmieniowych. Po drugie z kolei - w Polsce jesteśmy otoczeni językiem angielskim. Książki, gry komputerowe i filmy - atakują nas językiem angielskim z każdej strony... Inaczej jest z językiem japońskim.

Niektórzy mogą próbować nauczyć się języka japońskiego na własną rękę. Ale to wymaga wiele samozaparcia. Dla wszystkich innych - dobrym rozwiązaniem byłoby zapisanie się na kurs japońskiego.

Kurs japońskiego jest dla wszystkich!

Oczywiście, zapisanie się na kurs języka japońskiego nie zwolni nas z nauki. Tak trudnego języka nie da się nauczyć tylko na kursie. I tak czeka nas wiele godzin samodzielnej nauki w domu - aby z kursu (za który przecież płacimy) wynieść jak najwięcej... No i trzeba odkładać na wyjazd do Japonii, aby użyć nowych umiejętności z kursu tam, gdzie najlepiej ich użyć!

Język Japoński - trochę historii

Rzeczowniki japońskie nie odmieniają się przez liczbę i rodzaj. Liczba mnoga tworzona jest przez kontekst, specjalne sufiksy lub reduplikację: hito (人) – człowiek, podczas gdy hitobito (人人, zapisywane zwykle przez znak duplikacji: 人々) – ludzie. Liczbę mnogą można również tworzyć przez użycie liczebników lub określeń typu kilka, wiele. Użycie liczebników wymaga tzw. liczników (klasyfikatorów).

Język japoński ma czasowniki są odmienne, a ich odmiana – dość regularna: nieregularne występują bardzo rzadko. W języku japońskim są dwa czasy – przeszły oraz teraźniejszo-przyszły. Przymiotniki podlegają tym samym prawom odmiany, co czasowniki, gdyż zawierają w sobie znaczenie „być jakimś...”, więc mogą pełnić rolę jedynego orzeczenia w zdaniu.

Język japoński ma pewną formę akcentu tonicznego, która jednak nie ma charakteru dystynktywnego – mory mogą być wymówione za pomocą dwóch tonów: wysokiego i niskiego, choć istnieją zasady, które do pewnego stopnia regulują akcent, np. raz obniżony akcent nie może ulec ponownemu podwyższeniu w wyrazie. Akcent toniczny umożliwia czasem rozróżnienie różnych wyrazów homofonicznych, choć nie jest to regułą (wspomniany wyżej brak dystynktywności).W języku mówionym oprócz akcentu ważny jest przede wszystkim kontekst wypowiedzi.